Το βιογραφικό της ήταν πράγματι αξιόλογο. Η κοπέλα είχε έρθει στην Εταιρία δυο εβδομάδες αφού είχαν δημοσιεύσει την αγγελία κι έτσι είχαν καταφτάσει πολλοί υποψήφιοι πριν από αυτήν, αλλά το δικό της ήταν ανάμεσα στα λίγα που ικανοποιούσαν τις προδιαγραφές της θέσης εργασίας.
Δεν την είχαν καλέσει ακόμα, ούτε όμως και το βιογραφικό της είχε καταλήξει στο νεκροταφείο πίσω του. Διάβαζε καθημερινά τα ονόματα των αποτυχόντων που ξεσκαρτάρονταν κι έφταναν στα χέρια του για να κηδευτούν, αλλά το δικό της παρέμενε ακόμα στον Τμηματάρχη, όπως και αρκετά άλλα, σε μια μικρή καθυστέρηση που για κάποιο λόγο είχε παγώσει την διαδικασία των συνεντεύξεων.
Οι κυριότεροι ανταγωνιστές, που είχαν έρθει νωρίτερα από αυτήν και ήταν μόλις τρεις, είχαν ήδη δώσει την πρώτη συνέντευξη, αλλά όχι και την δεύτερη, και ήταν έτσι φανερό πως η πρόσληψη δεν είχε ακόμα αποφασιστεί. Αυτοί οι υποψήφιοι ανήκαν στην κλάση Α, όπως την αποκαλούσαν στην εταιρική γλώσσα, που σήμαινε πως δεν ήταν απαραίτητα τα κορυφαία βιογραφικά αλλά απλώς οι καλύτεροι για την συγκεκριμένη θέση.
Υπήρχαν καμιά εικοσαριά ακόμα που είχαν ικανοποιητικό βιογραφικό αλλά αυτοί ήταν υποδεέστεροι, η κλάση Β, και η σειρά τους θα ερχόταν μόνο αν δεν προέκυπτε ικανοποιητικό αποτέλεσμα από τους προηγούμενους, πράγμα σπάνιο. Τους υπόλοιπους, την κλάση Γ, ο υπάλληλος δεν τους λογάριαζε καν, τους έπαιρνε απλά όπως κατέφταναν λίγοι λίγοι στα χέρια του, ανάλογα με τον χρόνο που μπορούσε να διαθέσει ο Τμηματάρχης ώστε να τους δει και να τους απορρίψει, και, μέσω της προϊσταμένης, να τους στείλει σε αυτόν για να τους τοποθετήσει στο ντουλάπι των αποτυχημένων.
Υπήρχε τέλος μια ειδική κατηγορία βιογραφικών που ήταν πράγματι τα καλύτερα της αγοράς, αλλά ξεπερνούσαν τόσο πολύ τις προδιαγραφές της θέσης εργασίας που τελικά χαρακτηρίζονταν ως over qualified. Στις σπάνιες περιπτώσεις που εμφανιζόταν ένα τέτοιο -δεν ήταν συνηθισμένο ένας τμηματάρχης να ζητά θέση σε πόστο υπαλλήλου - είτε κατέληγαν υποψήφιοι σε μια ανώτερη θέση εργασίας είτε ακολουθούσαν κι αυτοί την μοίρα των υπολοίπων, στον ενταφιασμό δηλαδή στο γνωστό ντουλάπι, με μια απλότητα όμως που πολύ απείχε από την πολυτέλεια που θα άρμοζε σε ένα τέτοιο κηδευόμενο πρόσωπο.
Το βιογραφικό της κοπέλας ήταν εφάμιλλο των όσων ανήκαν στην κλάση Α, αυτών που τους είχε δει να έρχονται στην Εταιρία και να οδηγούνται για συνέντευξη στον δεύτερο όροφο, εκεί που βρισκόντουσαν ξεχωριστά τα γραφεία των Τμηματαρχών. Η σύγκριση που έκανε με το δικό της και τα άλλα τρία βιογραφικά - από μνήμης, τα θυμόταν γιατί τα σκεφτόταν συχνά - καθώς και η εμπειρία του μέχρι τώρα, τον έκανε να πιστεύει πως τελικά θα την καλούσαν και αυτήν, κι αν τα κατάφερνε στις συνεντεύξεις, θα τα κατάφερνε ίσως και να προσληφθεί.
Αυτός ήξερε να της πει τι έπρεπε να προσέξει στις συνεντεύξεις, τις οικονομικές απαιτήσεις που έπρεπε να προβάλλει, ποια πράγματα να πει, ποια πράγματα να μην πει, πως να μιλήσει. Όπως και ήξερε καλά πως δεν μπορούσε να το κάνει, για τους ίδιους λόγους που ένας άνθρωπος θέλει κατά βάθος να ξαναδεί έναν άλλον αλλά αδυνατεί, εξαιτίας του θάρρους που χρειάζεται να σηκώσεις το τηλέφωνο και να μιλήσεις σε έναν άγνωστο για να του πεις θέλω να σε βοηθήσω, έτσι, δεν ξέρω, θέλω απλά να σε βοηθήσω.
«Καληνύχτα».
Ο υπάλληλος τον βιογραφικών ανασήκωσε τα μάτια του από την οθόνη. Είδε τον συνάδελφο που είχε σηκωθεί από το γραφείο του και που φορούσε εκείνη τη στιγμή το σακάκι του, μπροστά στον καλόγερο. Τον αποχαιρέτησε όπως έκαναν και οι υπόλοιποι και τον κοίταξε να απομακρύνεται στον διάδρομο κατά μήκος του τοίχου από πλεξιγκλάς.
Στράφηκε ξανά στον υπολογιστή του.
Το μικρό ψηφιακό ρολόι στη κάτω δεξιά γωνία της οθόνης έδειχνε 20.12. Έφερε το ποντίκι πάνω από το ρολόι της οθόνης και το κράτησε ακίνητο, για να του θυμίσει την ημέρα.
Τετάρτη.
Έτριψε τα μάτια του και καταχώρησε ένα ακόμα βιογραφικό στο σύστημα, ονοματεπώνυμο, στοιχεία επικοινωνίας και το τμήμα που επιθυμούσε να εργαστεί. Το συνέραψε με την αίτηση εργασίας και το έβαλε πάνω στα άλλα. Έπιασε το επόμενο και επανέλαβε την διαδικασία.
Όλα τα σημερινά βιογραφικά αφορούσαν διαφορετικά τμήματα, δεν είχε έρθει κάποιο για την δική τους αγγελία. Αλλά τα περισσότερα τα είχαν φέρει οι ίδιοι υποψήφιοι στην Εταιρία κι έτσι αναγκαζόταν τώρα να περάσει χειρωνακτικά τα στοιχεία τους στο σύστημα, αντίθετα με τα όσα ερχόντουσαν ηλεκτρονικά. Τα ηλεκτρονικά τα συμπλήρωνε ο ίδιος ο υποψήφιος από την άκρη μιας τηλεφωνικής γραμμής.
Σηκώθηκε και η γυναίκα συνάδελφος. Φόρεσε το θηλυκό της σακάκι, καληνύχτισε κι αποχώρησε κι αυτή.
Οι υπάλληλοι του γραφείου προσωπικού είχαν σχεδόν πάντα την ίδια σειρά αποχώρησης. Η επόμενη φυσιολογική αποχώρηση ήταν αυτή του υπαλλήλου των βιογραφικών, ακολουθούσε ο συνάδελφος που καθόταν ακριβώς απέναντι του και τελευταία έφευγε η προϊσταμένη, σε άγνωστη ώρα.
Ο υπάλληλος των βιογραφικών κοίταξε διακριτικά τον συνάδελφο που είχε απομείνει, έναν ηλικιωμένο κύριο που σε λίγες μέρες θα έβγαινε στην σύνταξη. Ήταν ο μόνος υπάλληλος στο γραφείο προσωπικού που, όχι μόνο δεχόταν αγόγγυστα της ώρες αφοσίωσης, δηλαδή τις επιπλέον ώρες εργασίας άνευ πληρωμής, αλλά τις επιζητούσε με ζήλο. Όπως και ήταν ο μοναδικός υπάλληλος που δεν εξαντλούσε όλες τις ημέρες των αδειών που δικαιούταν. Η θέση που θα άφηνε κενή ήταν και η αιτία για την αγγελία που είχαν δημοσιεύσει στις εφημερίδες και στις ηλεκτρονικές υπηρεσίες.
Στην αρχή είχε υποθέσει πως ήταν εργασιομανής, ή ότι το κίνητρο του ήταν ο φόβος μη χάσει την δουλειά του σε τέτοια προχωρημένη ηλικία. Αλλά αυτό δεν εξηγούσε ούτε το γιατί αναζητούσε με τόση προθυμία τις ώρες αφοσίωσης ενώ τελείωναν οριστικά οι μέρες εργασίας του, ούτε γιατί φαινόταν να μην υπάρχει τίποτα στον έξω κόσμο που να αξίζει την ενασχόληση του.
Καθώς η εταιρική γλώσσα που χρησιμοποιούσαν οι υπάλληλοι μεταξύ τους απέφευγε τις προσωπικές πληροφορίες, η ιστορία του ήταν δυσδιάκριτη. Η αποκάλυψη της είχε ξεκινήσει από τον ψιθυριστό κόσμο των καθαριστριών, που δεν χρησιμοποιούσαν την εταιρική γλώσσα, και είχε επιβεβαιωθεί από μία καθαρίστρια που τύχαινε να μένει χρόνια μαζί με αυτόν στην ίδια πολυκατοικία. Ο προς συνταξιοδότηση υπάλληλος, κάποτε πράγματι εργασιομανής αλλά εξ ανάγκης, δεν είχε κανέναν δικό του άνθρωπο έξω από την Εταιρία, και έπασχε από μια χρόνια ασθένεια που ήταν πια σε μια προχωρημένη σήψη: την μοναξιά.
Στην γλώσσα των καθαριστριών, αυτό σήμαινε πως ο ηλικιωμένος υπάλληλος παρέμενε ως αργά στα γραφεία και κρατούσε συντροφιά στην προϊσταμένη, που απ’ ότι ακουγόταν είχε αποτύχει εξίσου στην προσωπική της ζωή. Στην εταιρική γλώσσα, σήμαινε ευσυνειδησία και επαγγελματισμός, μια αξιέπαινη όσο και υποδειγματική υπαλληλική συμπεριφορά. Στην απλή γλώσσα, αυτή που κατά βάθος μιλούσε ο υπάλληλος των βιογραφικών στις λίγες ώρες του ελεύθερου χρόνου του, σήμαινε πως η εργασία είχε μεταλλαχτεί απλώς στο αντίδοτο μιας δυστυχίας. Και η πραγματική επιλογή του ηλικιωμένου συνάδελφου δεν ήταν η συνεχής του παρουσία στα γραφεία αλλά η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απουσία από τον έξω κόσμο, που δεν είχε να του προσφέρει τίποτα πια παρά μια δυσβάσταχτη αποξένωση.
Ο υπάλληλος των βιογραφικών αισθανόταν συμπάθεια για αυτόν. Αλλά προσπαθούσε να μην τον λυπάται, γιατί θα ήταν έτσι σαν να λυπόταν και τον εαυτό του, όπως και τόσους άλλους υπαλλήλους που έβγαιναν από τις δικές τους Εταιρίες και δεν είχαν που να πάνε, όταν είχαν δηλαδή τον χρόνο να πάνε κάπου αλλού εκτός από το διαμέρισμα τους.
Το ψηφιακό ρολόι έδειξε 20.28.
Καταχώρησε ένα ακόμα βιογραφικό.
Όταν καταχώρησε και το τελευταίο, τα μάζεψε όλα μαζί και τα στοίχισε όσο καλύτερα μπορούσε. Πήρε το πακέτο, σηκώθηκε, κι ετοιμάστηκε να τα πάει στην προϊσταμένη ώστε και να αποχωρήσει και αυτός από την Εταιρία. Είχε ολοκληρώσει τις σημερινές του εργασίες.
Πριν ξεκινήσει, από τον υπολογιστή του ακούστηκε ένα χαρακτηριστικό ‘μπιπ’.
Ο υπάλληλος κοίταξε την οθόνη και διάβασε το μήνυμα πως μια καινούργια ηλεκτρονική αίτηση είχε μόλις καταχωρηθεί. Θα προτιμούσε να την αφήσει για την επόμενη μέρα, ήταν ήδη αργά και ήταν κουρασμένος, αλλά η προϊσταμένη, που είχε την ίδια πρόσβαση και ενημέρωση στο σύστημα, κοίταξε την δικιά της οθόνη και μετά στράφηκε προς αυτόν, λέγοντας μέσα από το πλεξιγκλάς:
«Εκτυπώστε παρακαλώ και αυτό. Καταλαβαίνω πως είναι περασμένη η ώρα αλλά προτιμώ να τα παραδώσω όλα μαζί».
«Ναι».
Ο υπάλληλος έφερε παραμάσχαλα το πακέτο με τα βιογραφικά που κρατούσε και, όπως ήταν ακόμα όρθιος, έπιασε με το ελεύθερο χέρι το ποντίκι και άνοιξε την καινούργια αίτηση.
Το μόνο που έπρεπε να κάνει με όσα ερχόντουσαν ηλεκτρονικά ήταν να εκτυπώσει την αίτηση εργασίας και το επισυναπτόμενο βιογραφικό, ώστε να φτάσουν στα χέρια των τμηματαρχών με την μορφή χαρτιού. Δεν θα του έπαιρνε πολύ ώρα να εκτυπώσει τα χαρτιά του νέου υποψήφιου, ήταν πάτημα λίγων ψηφιακών κουμπιών.
Η αίτηση όμως ήταν για το γραφείο προσωπικού.
Ο υπάλληλος δίστασε λίγο, αλλά καθώς η προϊσταμένη τον κοιτούσε, πάτησε το πλήκτρο εκτύπωσης και ο εκτυπωτής παραδίπλα έπιασε δουλειά.
Άνοιξε μετά το αρχείο με το βιογραφικό και ετοιμάστηκε να το εκτυπώσει και αυτό, όταν διέτρεξε τα στοιχεία του και διαπίστωσε πως ήταν ένα βιογραφικό που έθετε μια σοβαρή υποψηφιότητα για την θέση του μοναχικού συναδέλφου.
Ο δείκτης του ποντικιού, προέκταση του χεριού και της σκέψης του υπαλλήλου, τραβήχτηκε από το πλήκτρο εκτύπωσης.
Ήταν ένα δυνατό βιογραφικό, κλάση Α, όχι το καλύτερο που είχε καταφτάσει αλλά ικανό να προωθηθεί στις συνεντεύξεις.
Ο υπάλληλος άφησε το ποντίκι χωρίς να πατήσει το πλήκτρο και γύρισε προς τον εκτυπωτή, που εκείνη την στιγμή τελείωνε την αίτηση εργασίας. Με την ευκαιρία, πρόσεξε πως η προϊσταμένη τον κοιτούσε ακόμα, σαν η αμέσως επόμενη δουλειά της να ήταν το πακέτο που κρατούσε παραμάσχαλα ο υπάλληλος, κι αν δεν το έπαιρνε στα χέρια της δεν θα μπορούσε να συνεχίσει οτιδήποτε άλλο.
Ο υπάλληλος μάζεψε την εκτύπωση και έπιασε πάλι το ποντίκι, και ο δείκτης του ποντικιού έκανε την ίδια διστακτική κίνηση: πήγε στο κουμπί εκτύπωσης του βιογραφικού και απομακρύνθηκε εκ νέου.
Αν δεν γινόταν αυτή η αυτόματη καταχώρηση, θα ήταν πολύ απλό να διαγράψει τελείως το καινούργιο βιογραφικό. Αλλά η αίτηση εργασίας παρέμενε στο σύστημα, αυτή δεν ήταν δυνατόν να σβηστεί, και είχε ήδη ειδοποιηθεί η προϊσταμένη που τον περίμενε.
Ο δείκτης του ποντικιού κινήθηκε με κόπο πάνω στο πλήκτρο εκτύπωσης και ο υπάλληλος τον κράτησε μετέωρο επάνω του. Τελικά το πάτησε.
Ανασηκώθηκε αργά και στάθηκε μπροστά από την εκτυπωτή, που άρχισε να βγάζει τα χαρτιά ένα ένα. Όταν ολοκληρώθηκε η εκτύπωση, μάζεψε τα φύλλα κι έβαλε την αίτηση εργασίας επάνω τους. Τα τοποθέτησε σε μια άκρη του γραφείου, ακούμπησε δίπλα τους το πακέτο με τα βιογραφικά που κρατούσε στο άλλο χέρι, κι έκανε να βρει το συρραπτικό, όταν άκουσε να χτυπά το τηλέφωνο της προϊσταμένης.
Η προϊσταμένη σήκωσε το ακουστικό και απάντησε. Το κράτησε στερεωμένο στο αυτί της με τον ώμο και έστριψε προς την οθόνη της. Άρχισε να πληκτρολογεί και να ψάχνει κάποιες πληροφορίες στο σύστημα, που προφανώς ζητούσε ο συνομιλητής της.
Περιμένοντας να τελειώσει η προϊσταμένη, ο υπάλληλος έκατσε στην καρέκλα του και άνοιξε πάλι το αρχείο του νέου βιογραφικού.
Οι πληροφορίες των ηλεκτρονικών βιογραφικών, λόγω διαφορετικότητας μεταξύ τους, δεν ήταν δυνατόν να μπουν σε μια κοινή φόρμουλα εισαγωγής δεδομένων στο σύστημα, κι έτσι ερχόντουσαν σαν ανεξάρτητα αρχεία, γραμμένα από τον ίδιο τον υποψήφιο.
Χωρίς να χάσει χρόνο, με μια γρήγορη ματιά επιβεβαίωσης πως κανείς δεν τον πρόσεχε, ο υπάλληλος έκανε ότι είχε κάνει τόσες φορές τις τελευταίες δεκαέξι μέρες, με την ευχέρεια που είχε αποκτήσει λόγω επανάληψης και το δικαίωμα που του έδινε η πρόσβαση στο σύστημα: παραποίησε τα στοιχεία του βιογραφικού.
Δεν χρειάστηκε να κάνει πολλά, χαμήλωσε το επίπεδο σπουδών και διέγραψε στα γρήγορα τα ξεχωριστά προσόντα, λίγο από τα πιστοποιητικά, λίγο από την προϋπηρεσία, ίσα που να μην συγκρίνεται με τα βιογραφικά των βασικών ανταγωνιστών. Το έκανε κλάση Γ. Μόλις τελείωσε, πάτησε την εκτύπωση, ενώ η προϊσταμένη κοιτούσε ακόμα την οθόνη της.
Ο εκτυπωτής άρχισε να βγάζει τις φρεσκοτυπωμένες σελίδες.
Ο υπάλληλος τις μάζεψε, μάζεψε διακριτικά και το κανονικό βιογραφικό, και τα έφερε όλα μαζί κάτω από την οθόνη σε ένα σημείο που δεν φαινόταν στην προϊσταμένη. Ξεχώρισε την εκτυπωμένη αίτηση εργασίας του υποψήφιου, διπλοτσεκάρισε πως δεν είχε κάνει κανένα λάθος κατά τον διαχωρισμό των σελίδων, και την συνέραψε με το παραποιημένο βιογραφικό. Το έβαλε πάνω στο πακέτο με τα υπόλοιπα, τράβηξε παραδίπλα το κανονικό βιογραφικό που θα το εξαφάνιζε αργότερα στον καταστροφέα εγγράφων, και περίμενε να κλείσει το τηλέφωνο η προϊσταμένη.
Όταν η προϊσταμένη κατέβασε το ακουστικό, του έκανε νόημα να περάσει. Ο υπάλληλος πήρε το πακέτο με τα βιογραφικά και πήγε στο γραφείο της.
«Ακουμπήστε τα εδώ, παρακαλώ».
Ο υπάλληλος τα άφησε εκεί που του υπέδειξε.
«Είχαμε σήμερα κάποιον για εμάς;»
«Μόνο τον τελευταίο» απάντησε ο υπάλληλος. «Τον έχω πάνω πάνω».
Η προϊσταμένη έστρωσε τα γυαλιά της με το δάκτυλο και σήκωσε το εν λόγω βιογραφικό. Εξέτασε την αίτηση εργασίας και μετά το ίδιο το βιογραφικό.
Η καρδιά του υπαλλήλου χτυπούσε λίγο πιο γρήγορα.
«Τι είναι αυτά επιτέλους» έκανε απογοητευμένη η προϊσταμένη. «Πως θέλουν να πιάσουν δουλειά με τέτοιο βιογραφικό...»
Το ξανακοίταξε αναλυτικά από την αρχή έως το τέλος και είπε:
«Εν πάση περιπτώσει, ο Τμηματάρχης ζήτησε να μην του στέλνουμε πια τέτοια, υπάρχουν καλύτεροι υποψήφιοι. Παρακαλώ, αρχειοθετήστε το μαζί με τα υπόλοιπα».
Ο υπάλληλος το πήρε στα χέρια του.
«Εξάλλου, δεν θα δεχτούμε πολλά ακόμα», είπε η προϊσταμένη, «σύντομα θα κλείσει αυτό το θέμα».
«Η αλήθεια είναι πως υπήρξε κάποια καθυστέρηση».
«Ναι, οφειλόταν στην αίτηση του προς αποχώρηση συναδέλφου».
Η προϊσταμένη κοίταξε τον ηλικιωμένο υπάλληλο που εργαζόταν στο γραφείο του και είπε:
«Ο συνάδελφος μας ζήτησε να παραταθεί η εργασία του για κάποιο χρονικό διάστημα. Επιθυμεί να κρατήσει την θέση του, γι’ αυτό και καθυστερήσαμε τις συνεντεύξεις, ώστε να εξεταστεί το θέμα. Η Διοίκηση όμως αποφάσισε πως λόγω ηλικίας και μειωμένων ικανοτήτων δεν μπορεί να ανταπεξέλθει πια, κι έτσι θα προχωρήσουμε κανονικά στην πρόσληψη ενός νέου υπαλλήλου».
Ο υπάλληλος κούνησε το κεφάλι του. Κατανοούσε την λογική.
«Έχει ήδη ενημερωθεί για την απόφαση» είπε η προϊσταμένη, «αλλά καλύτερα να μην αναφέρετε το θέμα μπροστά του».
«Ναι, φυσικά».
Η προϊσταμένη ξεφύλλισε στα γρήγορα τα υπόλοιπα βιογραφικά.
«Αφορούν όλα άλλα τμήματα;» ρώτησε.
«Ναι».
«Εντάξει, θα τα μοιράσω, είναι αρκετά για σήμερα. Μπορείτε να πηγαίνετε».
Ο υπάλληλος βγήκε από το γραφείο της προϊσταμένης και έκλεισε πίσω του την πόρτα.
Πήγε στο γραφείο του κρατώντας το βιογραφικό του άτυχου υποψήφιου στο χέρι και στάθηκε στο ντουλάπι. Από την στιγμή που θα το τοποθετούσε εκεί μέσα, η σύντομη πορεία του στην Εταιρία θα είχε ολοκληρωθεί.
Άνοιξε το ντουλάπι με μια φαινομενική ψυχραιμία και τοποθέτησε το βιογραφικό στην κορυφή του τέταρτου ραφιού. Λόγω όμως της απρόσμενης άφιξης του τελευταίου υποψήφιου αλλά και της δικής του τολμηρής αντίδρασης, παρακινδυνευμένης ίσως έτσι ξαφνικά που είχε γίνει, αισθανόταν την παρόρμηση να το κλείσει βιαστικά και να φύγει το συντομότερο δυνατόν.
Αισθανόταν ένα φούντωμα στο πρόσωπο και μια δυσάρεστη υπερδιέγερση να κυκλοφορεί στο αίμα, που τυμπάνιζε στα αυτιά του. Ήταν κάτι που ένοιωθε κάθε φορά που επαναλάμβανε αυτή την υπέρβαση αρμοδιοτήτων, και που λίγο είχε μειωθεί όλο αυτό το διάστημα που μηχανορραφούσε εις βάρος των υποψηφίων για το γραφείο προσωπικού.
Και, τι αλλόκοτη κι αυτή η εντύπωση, ίσως οφειλόμενη και σε τύψεις, έτσι που κρατούσε ανοικτή την πόρτα με χέρι που έτρεμε ελαφρώς, να νομίζει πως το ντουλάπι σείετε από τις φωνές σε ένα τρελό παροξυσμό.
Από πίσω του αισθάνθηκε την κατάθλιψη του ηλικιωμένου υπαλλήλου. Ήρθε και στρώθηκε πάνω στην δικιά του πλάτη, και είχε βαρύνει πολύ από την είδηση πως ζήτησε κι απέτυχε να παραμείνει στη Εταιρία. Αλλά ήταν κάτι αναμενόμενο κι ο υπάλληλος των βιογραφικών δεν μπορούσε να κάνει κάτι για αυτό, ούτε και το ήθελε. Είχε δεχτεί το αναπόφευκτο της είδησης με ανακούφιση, και τον παρότρυναν τα δικά του κίνητρα να μην αποδεχτεί κι αυτό το βάρος. Ότι έκανε άλλωστε, δεν επηρέαζε καθόλου το θλιβερό υπόλοιπο μέλλον αυτού του ηλικιωμένου συναδέλφου, που, μάλλον, ούτε και ο ίδιος μπορούσε πια να επηρεάσει.
Ο υπάλληλος των βιογραφικών αισθάνθηκε αποπνικτική την ανάγκη να βγει έξω.
Έκλεισε την πόρτα του ντουλαπιού και γύρισε στο γραφείο του. Έσβησε τον υπολογιστή, φόρεσε το σακάκι του, καληνύχτισε τους εναπομείναντες υπαλλήλους και έφυγε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου