«Θα πρέπει να συμπληρώσετε αυτή την αίτηση» της είχε πει.
Εκείνη την είχε τοποθετήσει πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού, πίσω από ένα μικρό βάζο με πρασινάδα, ενώ εκείνος ξεφύλλιζε το βιογραφικό της.
«Βλέπω πως είστε από την συμπρωτεύουσα…»
«Ναι» είχε απαντήσει εκείνη, σταματώντας να συμπληρώνει την αίτηση.
«Ήρθατε από αρκετά μακριά».
«Ε, όχι και τόσο μακριά...»
«Υποθέτω πως θα μετακομίσετε».
«Έχω ήδη μετακομίσει, εδώ και τρεις μήνες».
«Δουλεύετε κάπου αλλού αυτή τη στιγμή;»
«Όχι».
«Και μετακομίσατε χωρίς να έχετε βρει ακόμα δουλειά;»
«Ναι».
«Έχετε κουράγιο».
Η κοπέλα είχε χαμογελάσει: «Ε, δεν θα το έλεγα… Με φιλοξενούν συγγενείς προς το παρών… Μόνο που το σπίτι τους είναι μακριά. Όταν νοικιάσω αλλού, μάλλον θα βλεπόμαστε δύσκολα».
«Έχετε κάποιους δικούς σας ανθρώπους εδώ, πάντως».
«Ναι, ευτυχώς».
Υπήρχαν δύο δερμάτινοι καναπέδες στο σαλονάκι, ο ένας απέναντι στον άλλον, που τους χώριζε το τραπεζάκι. Καθένας τους είχε πιάσει από έναν.
«Η προηγούμενη δουλειά σας ήταν στην συμπρωτεύουσα;» την είχε ρωτήσει κοιτώντας την δεύτερη σελίδα του βιογραφικού της.
«Ναι».
«Όμορφη πόλη, γιατί φύγατε;»
«Ήταν πολύ δύσκολο να βρω δουλειά εκεί...»
«Κι εδώ, δεν είναι εύκολο».
«Υπάρχουν όμως περισσότερες εδώ…»
«Αυτό είναι αλήθεια».
Η κοπέλα είχε σκύψει πάλι πάνω από την αίτηση αλλά είχε σταματήσει στα μισά: «Εσείς από εδώ είστε;»
«Από μια πόλη βορειότερα».
«Και σεις φύγατε δηλαδή…»
«Ναι».
«Έχω ακούσει καλά λόγια για την πόλη σας...»
«Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο».
«Για αυτό φύγατε;»
«Όχι, για τον ίδιο λόγο που φύγατε κι εσείς».
«Και… δυσκολευτήκατε εδώ;»
Παύση.
«Αρκετά. Αλλά συνηθίζει κανείς».
Η κοπέλα ολοκλήρωσε την αίτηση και του την έδωσε. Αυτός την είχε τοποθετήσει μπροστά του.
«Βλέπω πως ζητάτε μια θέση στο γραφείο Προσωπικού».
«Ναι».
«Διαβάσατε την αγγελία;»
«Ναι».
«Από εκεί μάθατε και για την Εταιρία μας;»
«Όχι, την είχα ξανακούσει, αλλά δεν ήξερα και πολλά για αυτήν... Διάβασα όμως την ιστοσελίδα σας».
«Α, είναι υπό κατασκευή, σύντομα να αναρτηθεί η καινούργια» της είχε πει, ενώ ταυτόχρονα συμπλήρωνε την απάντηση της σε ένα λευκό ορθογώνιο της αίτησης.
«Ξέχασα να συμπληρώσω κάτι;»
«Μόνο αυτό».
«Δώστε μου να το συμπληρώσω».
«Δεν χρειάζεται, το έκανα ήδη».
«Δεν ήξερα αν έπρεπε να γράψω κάτι εκεί».
«Δεν πειράζει, είναι καθαρά για στατιστικούς λόγους».
«Συγνώμη...»
Την είχε κοιτάξει. Μετά είχε ξαναστραφεί στην αίτηση της.
«Να διαβάσετε εκατό φορές την ιστοσελίδα μας και είμαστε εντάξει».
Η κοπέλα είχε χαμογελάσει.
«Εντάξει...»
Εκείνος είχε διατρέξει την αίτηση από την αρχή με μια γρήγορη ματιά. Δεν έλειπαν άλλα στοιχεία.
«Πείτε μου, έχετε κάποιον γνωστό στην Εταιρία;» την είχε ρωτήσει.
«Τι εννοείτε;»
«Αν σας σύστησε κάποιος».
«Όχι, μόνη μου ήρθα».
«Δεν γνωρίζετε κανέναν;»
«Όχι, θα έπρεπε;»
«Όχι. Αλλά μια γνωριμία είναι πάντα χρήσιμη».
«Δεν ξέρω κάποιον…»
«Δεν πειράζει. Το βιογραφικό σας εξάλλου είναι αξιόλογο».
«Βρίσκετε;»
«Ναι, βρίσκω».
Η κοπέλα είχε χαμογελάσει με αυτό το ‘βρίσκω’.
«Εσείς αξιολογείτε τα βιογραφικά;» τον είχε ρωτήσει.
«Όχι, εγώ απλώς τα παραδίδω στην προϊσταμένη».
«Και τα αξιολογεί η προϊσταμένη;»
«Όχι, τα παραδίδει με την σειρά της στους τμηματάρχες».
Ξανά χαμόγελο. Όμορφο. Με ένα μικρό στρας στο δόντι.
«Να ρωτήσω αν τα αξιολογούν οι τμηματάρχες;» τον είχε ρωτήσει.
«Ρωτήστε».
«Τα αξιολογούν λοιπόν οι τμηματάρχες;»
«Ναι».
«Και θα έχουν την ίδια γνώμη με εσάς;»
«Για ποιο πράγμα;»
«Ότι είναι ένα αξιόλογο βιογραφικό».
«Οι τμηματάρχες ποτέ δεν συμφωνούν με τους υπαλλήλους».
Ξανά χαμόγελο.
«Τότε, μην τους πείτε την γνώμη σας…» είχε χαριτολογήσει.
«Μην ανησυχείτε, οι τμηματάρχες δεν μιλούν με τους υπαλλήλους».
«Τότε μην πείτε την γνώμη σας στην προϊσταμένη…»
«Θα της πω ότι είναι ένα κάκιστο βιογραφικό, αν επιμένετε».
Είχε γελάσει αυτή τη φορά, αλλά πολύ συγκρατημένα.
Εκείνις είχε βάλει στην άκρη την αίτηση και είχε φέρει ξανά μπροστά το βιογραφικό της.
«Η αλήθεια είναι πως έχετε καλές σπουδές και μια μικρή προϋπηρεσία, που θα φανεί χρήσιμη. Υπάρχει όμως κάτι άλλο που θα μπορούσατε να προσθέσετε στο βιογραφικό σας;»
«Νομίζω πως τα έχω γράψει όλα…»
«Κάνετε κάποιες άλλες σπουδές αυτή τη στιγμή;»
«Μαθαίνω μία ακόμα ξένη γλώσσα. Παρακολουθώ και δύο σεμινάρια».
«Αλλά προφανώς δεν τα έχετε τελειώσει...»
«Ναι».
«Καλό θα είναι να κάνετε μια προσθήκη στο τέλος του βιογραφικού σας με τα όσα σπουδάζετε αυτή τη στιγμή και δεν τα έχετε τελειώσει».
«Θα μετρήσουν;»
«Σαν προσόντα όχι. Χρειάζεστε το πιστοποιητικό τους για να ληφθούν υπόψιν. Αλλά θα δείξετε έτσι πως ασχολείστε επιμελώς με την επαγγελματική σας κατάρτιση».
«Θα μπορούσα να τα αναφέρω και στην συνέντευξη…»
«Χωρίς καλό βιογραφικό δεν θα υπάρξει συνέντευξη».
«Είπατε πως είναι αξιόλογο!»
«Δεν θέλετε να το κάνετε καλύτερο;»
«Θέλω».
«Κάντε λοιπόν αυτό που σας λέω» της είχε πει, και είχε σπρώξει ευγενικά το βιογραφικό προς την μεριά της, μαζί με το στυλό.
Η κοπέλα είχε συμπληρώσει τα καινούργια στοιχεία στην τελευταία σελίδα. Πριν του το επιστρέψει, είχε ανασηκώσει σκεπτική το κεφάλι της και τον είχε ρωτήσει:
«Βρίσκετε καλό να συμπληρώσω και τα διάφορα ενδιαφέροντα μου;»
«Καλύτερα όχι».
«Γιατί όχι;»
«Σας στερούν χρόνο. Καλύτερα να δείξετε πως μπορείτε να αφοσιωθείτε στην εργασία σας».
«Εντάξει…»
Του είχε επιστρέψει το βιογραφικό της.
«Είναι καλό να εμπλουτίζετε το βιογραφικό σας» της είχε πει, «ανεξάρτητα αν προσληφθείτε ή όχι στην Εταιρία, ή κάπου αλλού».
«Ναι, το ξέρω».
«Θα αργήσετε να πάρετε τα πιστοποιητικά που μου είπατε;»
«Όχι πολύ. Σε λίγους μήνες...»
«Σας ρωτάω γιατί σε περίπτωση που προσληφθείτε, μάλλον θα χρειαστεί να μεταθέσετε τις σπουδές σας σε βραδινές ώρες».
«Είναι ήδη βραδινές, δεν θα υπάρξει κάποιο πρόβλημα...»
«Και ίσως, δυστυχώς, να μην προλαβαίνετε να ασχοληθείτε με κάποιες από τις άλλες ενασχολήσεις σας. Τα ενδιαφέροντα σας, όπως είπατε».
«Εντάξει... Δεν είναι πολλά πάντως».
«Δηλαδή;»
«Μόνο ο χορός».
«Είστε χορεύτρια λοιπόν;»
Χαμόγελο.
«Όχι, απλά γράφτηκα σε μια σχολή χορού μόλις ήρθα. Έκανα και παλιότερα μαθήματα, στην συμπρωτεύουσα».
«Ίσως σας φανεί χρήσιμος, αν τελικά προσληφθείτε».
«Ο χορός;»
«Ναι. Τις ημέρες των πληρωμών, μια πιρουέτα βγαίνει πάντα αυθόρμητα».
Είχε ξαναγελάσει. Συγκρατημένα, κι αυτή τη φορά.
«Δεν κάνω μπαλέτο πάντως» του είπε πει μετά. «Λάτιν χορούς, κυρίως».
«Δυστυχώς, δεν γνωρίζω και πολλά από χορούς».
«Οι πιρουέτες είναι του μπαλέτου».
«Δηλαδή δεν ξέρετε να κάνετε πιρουέτες;»
«Όχι».
«Δεν πειράζει, θα αντιγράψετε τους συναδέλφους».
«Να μην αντιγράψω εσάς;»
«Είμαι άθλιος στις πιρουέτες. Θα χαραμίσετε το ταλέντο σας».
Χαμόγελο.
Μετά, η κοπέλα είχε πει:
«Εσείς, αλήθεια, δεν ασχολείστε με κάτι στον ελεύθερο χρόνο σας;»
Παύση.
«Αυτή τη στιγμή έχω πολλές υποχρεώσεις» της είχε απαντήσει.
«Λόγω εργασίας;»
«Ναι. Αλλά παράλληλα σπουδάζω, δια αλληλογραφίας».
«Οι πρώτες σας σπουδές;»
«Όχι, εκείνες τις έχω τελειώσει από καιρό».
«Αλλά θέλετε να κάνετε πιο ανταγωνιστικό το βιογραφικό σας...»
«Ναι. Αν βρεθώ και γω στη θέση σας θα πρέπει να είμαι προετοιμασμένος».
«Υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο;»
«Προς το παρών όχι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις».
«Ναι, σίγουρα».
Η κοπέλα είχε πει:
«Το καλό με τις δεύτερες σπουδές είναι πως γνωρίζεις καλύτερα με τι θέλεις να ασχοληθείς».
«Έχετε δίκιο, αλλά δεν συμβαίνει πάντα».
«Δεν συνέβη έτσι με εσάς;»
«Και ναι και όχι. Δεν ήταν ακριβώς αυτό που θα ήθελα να ασχοληθώ αλλά, βάση των διαθέσιμων επιλογών, ήταν το καλύτερο που μπορούσα να επιλέξω τη δεδομένη στιγμή. Οι δυνατότητες της αγοράς είναι αυτές που καθορίζουν τις επιλογές μας, και όχι οι επιθυμίες μας».
«Και με τι θα θέλατε να ασχοληθείτε πραγματικά;»
Παύση.
«Αυτό είναι μεγάλη συζήτηση. Ίσως την κάνουμε κάποια άλλη στιγμή».
«Εντάξει».
«Αν προσληφθείτε πάντως, θα είμαστε και στα ίδια γραφεία, οπότε θα τα ξαναπούμε».
«Ωραία».
Αυτός είχε κοιτάξει τα χαρτιά της. Είχε ήδη τραβήξει υπερβολικά σε χρόνο αυτή η συζήτηση.
«Λοιπόν, νομίζω πως τα συμπληρώσαμε όλα» της είχε πει. «Από την μεριά μου δεν χρειάζομαι κάτι άλλο από εσάς. Εκτός αν θέλετε να ρωτήσετε εσείς κάτι…»
«Σε πόσο καιρό θα με ειδοποιήσετε για την συνέντευξη, αν είναι;»
«Περίπου σε μία εβδομάδα».
«Εντάξει».
«Σας εύχομαι καλή επιτυχία».
«Ευχαριστώ».
«Και καλό θα είναι να αποφύγετε τις χορευτικές φιγούρες κατά την έξοδο».
Χαμόγελο.
«Δεν είναι ημέρα πληρωμής...» του είχε πει.
«Έχετε δίκιο».
Δεκαέξι μέρες είχαν περάσει από τότε. Και θυμόταν ακόμα τους διαλόγους.
Θυμόταν επίσης πως αυτός είχε σηκωθεί πρώτος από την θέση του. Είχαν αποχαιρετιστεί με χειραψία και μετά αυτός είχε χασομερήσει λίγο με τα χαρτιά της στο τραπέζι, κάνοντας αργές κινήσεις ώστε να φύγει πρώτη. Μόλις η κοπέλα πήρε την τσάντα της και κατευθύνθηκε προς την έξοδο, ξεκίνησε κι αυτός για το γραφείο του, αφού όμως πρώτα σταμάτησε για να την δει να βγαίνει από την πόρτα και να την παρακολουθήσει να απομακρύνεται από την Εταιρία.
Μετά είχε πάρει τον διάδρομο της επιστροφής. Στα μισά, είχε ασυναίσθητα πιέσει προς τα μέσα τον γιακά του πουκαμίσου, στο σημείο που έδενε η γραβάτα. Όχι όμως όπως κάποιος που θα έστρωνε την στολή του γιατί από αυτή παίρνει δύναμη ή κύρος, αλλά όπως κάποιος αποξηραμένος από τον ήλιο, που θα έκλεινε όλες τις πιθανές διεξόδους μη τυχόν και ξεφύγει η φρεσκάδα που αισθάνεται μέσα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου