Κόντευε τέσσερις το απόγευμα.
Ο υπάλληλος αισθανόταν αδύναμος. Είχε τσιμπολογήσει κάτι μπισκότα που είχε βρει σε ένα συρτάρι και το στομάχι του είχε ηρεμήσει κάπως. Πεινούσε πολύ και νύσταζε, και τα μάτια του ήταν κατακόκκινα. Οι αριθμοί στην οθόνη του υπολογιστή και ο δείκτης του ποντικιού συχνά χοροπηδούσαν ή άλλαζαν θέσεις. Προσπαθούσε να μην σκέφτεται την μακρινή ώρα που θα έφευγε σήμερα από την Εταιρία.
Κάθε φορά όμως που άκουγε το ‘μπιπ’ από το σύστημα και διάβαζε το αντίστοιχο μήνυμα, παρατούσε οποιαδήποτε εργασία του και άνοιγε τις καινούργιες αιτήσεις. Και δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να παραποιήσει ένα ακόμα ηλεκτρονικό βιογραφικό κλάσης Α που είχε καταφτάσει. Αλλά όταν μετέτρεψε το δεύτερο που ήρθε, από Α σε ένα αμελητέο μέγεθος κλάσης Γ, μια ακαθόριστης φύσης δύναμη τον έκανε να γυρίσει αργά το κεφάλι του προς το γραφείο της προϊσταμένης.
Συνάντησε το βλέμμα της, που ήταν καρφωμένο επάνω του.
Η προϊσταμένη καθόταν με τους αγκώνες στηριγμένους στο γραφείο της. Τα χέρια της ήταν σταυρωμένα μπροστά της. Δεν κοιτούσε τον υπολογιστή του ούτε τίποτα άλλο γύρω του, κοιτούσε μόνο αυτόν στα μάτια και δεν τράβηξε το βλέμμα της για κανά ολόκληρο λεπτό, που του φάνηκε αιώνας. Κοιταζόντουσαν έτσι και αυτή δεν έκανε καμία προσπάθεια να φανεί διακριτική στους υπόλοιπους.
Του φάνηκε μόνο πως σούφρωσε λίγο το στόμα της. Τόσο αδιόρατα που σίγουρα θα ήταν οφθαλμαπάτη.
Τους κατάλαβαν και οι συνάδελφοι, μοιραία. Σήκωσαν κι αυτοί τα μάτια από τις οθόνες και τους κοίταξαν, ανύποπτοι για τα συμβάντα αλλά με την διαίσθηση πως κάτι άσχημο συμβαίνει.
Όλη η αδυναμία του υπαλλήλου συγκεντρώθηκε μεμιάς στα γόνατα, γιατί κατάλαβε πως η προϊσταμένη δεν τον κοιτούσε για να δει τι κάνει. Τον κοιτούσε γιατί ήξερε τι κάνει.
Δεν χρειάστηκε καν να του μιλήσει. Ο υπάλληλος κατάλαβε και της έγνεψε σκυθρωπός. Σηκώθηκε από το γραφείο του. Τουλάχιστον, φορούσε το καλό του κουστούμι και τα ρούχα του είχαν στεγνώσει. Σκέφτηκε να φορέσει και το σακάκι του αλλά δεν το έκανε.
«Φέρνετε και όλα τα σημερινά βιογραφικά, παρακαλώ;» του είπε.
Ο υπάλληλος έγνεψε ξανά.
Τα μάζεψε. Με αργές κινήσεις τα πήρε αγκαλιά και έστρωσε κάπως το παντελόνι του. Μπήκε στο γραφείο της.
«Κλείνετε την πόρτα;»
Άλλο ένα γνέψιμο του κεφαλιού και ο υπάλληλος έκλεισε τον πόρτα. Απαλά.
Γύρισε προς το γραφείο της και ακούμπησε τα βιογραφικά εκεί που του υπέδειξε.
«Καθίστε, παρακαλώ».
Η καρέκλα, μαλακιά και πολυτελής, πρώτη φορά του φάνηκε άβολη.
Η προϊσταμένη έστρωσε τα γυαλιά της και έφερε τα βιογραφικά μπροστά της. Τον κοίταξε. Μετά ξανακοίταξε τα βιογραφικά.
«Ποιο είναι του υποψήφιου που ήρθε αυτοπροσώπως;» τον ρώτησε.
Ο υπάλληλος δεν μίλησε.
«Αυτόν που εξυπηρετήσατε εσείς, μόλις ήρθατε» συμπλήρωσε η προϊσταμένη.
Ο υπάλληλος, σχεδόν ψελλίζοντας, είπε το όνομα του υποψήφιου. Και πρόσθεσε στον ίδιο τόνο: «Πρέπει να είναι κάπου στο τέλος...»
Η προϊσταμένη κούνησε το κεφάλι της, έψαξε το πακέτο και τράβηξε το βιογραφικό. Το κοίταξε από αρχή μέχρι τέλους. Ξανακούνησε το κεφάλι της.
«Μάλιστα...» είπε.
Ο υπάλληλος πάντα αμίλητος.
«Είστε σίγουρος πως είναι αυτό;» ρώτησε η προϊσταμένη.
«Ναι...» απάντησε. Η φωνή του ήταν σβησμένη.
Η προϊσταμένη τον κοίταξε. Μετά άνοιξε ένα συρτάρι και έβγαλε μερικές τυπογραφημένες σελίδες. Του τις έδωσε.
«Μήπως ήταν αυτό;» τον ρώτησε.
Ο υπάλληλος πάγωσε. Το πήρε στα χέρια και το διάβασε. Ήταν όπως ακριβώς το βιογραφικό που του είχε δώσει εκείνος ο άριστος υποψήφιος πριν το καταβροχθίσει ο καταστροφέας εγγράφων.
Της το επέστρεψε με ένα αργό νεύμα του κεφαλιού.
«Μεγάλες διαφορές, δεν συμφωνείτε;» τον ρώτησε.
Ο υπάλληλος δεν είπε τίποτα. Είχε πραγματοποιηθεί λοιπόν το άσχημο ενδεχόμενο, αυτό που τον βασάνιζε όλη νύχτα. Και το παράλογο, αυτό που τον βασάνιζε την ημέρα. Δεν καταλάβαινε όμως πώς υπήρχε κι άλλο αντίτυπο του βιογραφικού.
«Ο υποψήφιος ήταν ένας εξωτερικός συνεργάτης που μου έκανε μια εξυπηρέτηση» του είπε η προϊσταμένη. «Το βιογραφικό του το έγραψα εγώ η ίδια».
Αυτή ήταν λοιπόν η εξήγηση. Και για αυτό το βιογραφικό του ταίριαζε γάντι στην θέση εργασίας. Ήταν τόσο καλό ώστε να αναγκαστεί να το παραποιήσει. Ο υποψήφιος δεν ήταν πραγματικά υποψήφιος.
Πίσω από την προϊσταμένη, στην οθόνη του υπολογιστή της ήταν ανοικτό το δεύτερο ηλεκτρονικό βιογραφικό που είχε παραποιήσει σήμερα. Ίσως η προϊσταμένη να το είχε αφήσει επίτηδες ανοικτό, για να το βλέπει αυτός. Δεν είχε όμως καμία αμφιβολία πως ήταν το τελευταίο πράγμα που είχε ασχοληθεί πριν τον καλέσει στο γραφείο της.
«Γνωρίζω και για τα σημερινά» του είπε η προϊσταμένη, και πήρε κάτι εκτυπώσεις που είχε φυλάξει σε μιαν άκρη. Του τις έδειξε, ήταν τα ηλεκτρονικά βιογραφικά όπως πριν τους αλλάξει τα στοιχεία. Ο υπάλληλος τα θυμόταν.
«Ξέρετε» συνέχισε η προϊσταμένη, «τα αρχεία που έρχονται ηλεκτρονικά αποθηκεύονται πρώτα στον mail server πριν κατεβούν στο σύστημα. Ακόμα κι όταν τα αλλάζετε υπάρχει πάντα ένα αντίγραφο. Για όλα».
Και νόμιζε πως δεν είχε κάνει λάθος... Υπήρχαν αποδείξεις για όλα τα βιογραφικά που είχε παραποιήσει. Σε έναν άλλον υπολογιστή βρισκόντουσαν τα κανονικά και μπορούσαν να τα κατεβάσουν ότι ώρα ήθελαν.
«Νομίζω πως θα είναι περιττό να συγκρίνουμε αυτά που κρατάω με αυτά που μου δώσατε, σωστά;»
Ο υπάλληλος έγνεψε καταφατικά.
Η προϊσταμένη τον κοίταξε επίμονα. Από την σιωπή του και την στάση του ήταν εμφανές πως παραδεχόταν τα πάντα. Δεν χρειαζόταν να επιμείνει περισσότερο.
Του είπε:
«Είναι πολλά τα βιογραφικά που έχετε παραποιήσει;»
«Ναι...» Ο υπάλληλος μιλούσε σιγανά αλλά προσπαθούσε να μην χαμηλώνει το κεφάλι. Δεν είχε μέσα του καμία αυτοπεποίθηση ή αισιοδοξία για το αποτέλεσμα της κουβέντας τους, αλλά τουλάχιστον να έδειχνε αξιοπρέπεια.
Η προϊσταμένη έμεινε για λίγο σιωπηλή.
«Καταλαβαίνετε την απογοήτευση μου;» του είπε μετά.
«Ναι».
«Το μέγεθος της πράξης σας;»
Ο υπάλληλος δεν μίλησε.
«Αντιλαμβάνεστε με τι ισοδυναμεί αυτό για την καριέρα σας;»
Η λέξη ‘καριέρα’ ακούστηκε πολύ ενοχλητική στα αυτιά του υπαλλήλου. Σχεδόν ειρωνική. Παρόλα αυτά έγνεψε πως ναι, καταλάβαινε.
«Το θέμα είναι πως τέτοιο παράπτωμα είναι υπερβολικά μεγάλο. Εννοώ πως είναι υπερβολικά μεγάλο για τις δικές μου αρμοδιότητες» είπε η προϊσταμένη.
Ο υπάλληλος έγνεψε καταφατικά. Αλλά αυτός εννοούσε πως τέτοιο παράπτωμα ήταν υπερβολικά μεγάλο γιατί υπερέβαινε μιας απλής εταιρικής διαδικασίας. Άφησε όμως να εννοηθεί πως συμφωνούσε σε αυτό που του είπε η προϊσταμένη.
«Αν ήταν μικρότερο θα μπορούσα να επιβάλλω εγώ μια πειθαρχική ποινή. Σοβαρή μεν αλλά όχι εξοντωτικής για εσάς, δηλαδή την απόλυση σας...» είπε η προϊσταμένη.
Ο υπάλληλος κούνησε το κεφάλι. Ναι.
«Αλλά τέτοιο παράπτωμα είναι υπερβολικά μεγάλο για να πάρω εγώ τις αποφάσεις» επέμεινε εκείνη.
Ναι.
«Δεν έχετε να πείτε τίποτα;»
Όχι.
«Είστε σε δυσχερή θέση. Και φέρνετε κι εμένα σε εξίσου δύσκολη θέση».
Ναι.
Η προϊσταμένη πήρε ένα στυλό και άρχισε να παίζει με αυτό πάνω στο γραφείο της. Ξεφύσηξε από την μύτη προβληματισμένη.
«Αν σας παραπέμψω στον Τμηματάρχη τότε η απόφαση του είναι σίγουρη. Αλλά δεν θέλω να το κάνω... Αν ήταν στα χέρια μου δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό να επιβάλλω μια ποινή, αλλά όχι σε βαθμό απόλυσης. Τώρα όμως το μέλλον σας είναι πραγματικά αβέβαιο, και δεν επιθυμώ κάτι τέτοιο».
Ο υπάλληλος την κοιτούσε.
«Βλέπετε, δεν ξέρω πως εκτιμάτε εσείς τους υπόλοιπους από εμάς στο γραφείο Προσωπικού, αλλά μετά από τόσα χρόνια που δουλεύουμε μαζί, εγώ σας θεωρώ πια δικό μου άνθρωπο. Όπως και τους άλλους συναδέλφους».
«...»
«Ακόμη και αν μιλάμε ελάχιστα ή παίζουμε τους ρόλους που έχουμε αναλάβει, τελικά είμαστε μια ομάδα».
«...»
«Και είμαστε τόσες πολλές ώρες μαζί που τουλάχιστον εγώ μας θεωρώ μια οικογένεια, έστω και κάτω από τέτοιες συνθήκες».
«...»
«Είναι αλήθεια που δεν έχουμε πολλές δυνατότητες...» συνέχισε η προϊσταμένη. Η φωνή της έγινε λίγο μελαγχολική. «Τις περισσότερες φορές το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προστατέψουμε τους ανθρώπους μας, αυτούς που θεωρούμε δικούς μας, τον μικρόκοσμο μας αν θέλετε».
Ο υπάλληλος σκέφτηκε με θλίψη πως αυτός και οι συνάδελφοι ίσως να ήταν οι μοναδικοί δικοί της άνθρωποι στον κόσμο. Χωρίς να λένε πολλές κουβέντες μεταξύ τους παρά μόνο περνώντας στα γραφεία μαζί το μεγαλύτερο μέρος της ζωή τους, είχαν καταλήξει να είναι οι πιο κοντινοί της άνθρωποι. Αυτοί ήταν πια ο μικρόκοσμος της.
«Και αυτή η περίπτωση είναι μία από αυτές» είπε η προϊσταμένη.
«...»
«Σε λίγες ημέρες θα φύγει ο ηλικιωμένος συνάδελφος. Δεν θα ήθελα να αποχωρήσει κι άλλος ένας από την ομάδα μας, ούτε και θα ήθελα να τον δω να καταστρέφεται».
«...»
«Θέλω να σας βοηθήσω».
«...»
«Αλλά δεν μπορώ να πάω και κόντρα στις υποχρεώσεις μου. Αλλιώς κινδυνεύω κι εγώ».
«...»
«Καταλαβαίνετε λοιπόν σε πόσο δύσκολη θέση με φέρατε;»
«Ναι...»
Η προϊσταμένη έμεινε σιωπηλή. Τον κοιτούσε.
Διστακτικά, ο υπάλληλος ρώτησε:
«Χτες το ανακαλύψατε;»
«Ναι. Από την εκτύπωση που ξεχάσατε στο γραφείο σας».
Φυσικά, από τι άλλο.
«Είχα ήδη παραξενευτεί από το γεγονός πως τόσο λίγοι καλοί υποψήφιοι είχαν εμφανιστεί για την θέση, αλλά δεν πήγαινε το μυαλό μου πως θα ήσασταν εσείς η αιτία. Ώσπου βρήκα την εκτύπωση που ξεχάσατε χτες στο γραφείο σας» είπε η προϊσταμένη.
Ναι.
«Αν υπάρχουν οι αποδείξεις στον mail server για τα όσα έχω κάνει, γιατί βάλατε εκείνον τον ψεύτικο υποψήφιο να μου δώσει το βιογραφικό του;» ρώτησε ο υπάλληλος.
«Διότι ήταν ο μόνος τρόπος να βεβαιωθώ».
«Δεν καταλαβαίνω...»
Η προϊσταμένη του έδειξε τις εκτυπώσεις των σημερινών ηλεκτρονικών βιογραφικών. Των αυθεντικών.
«Ούτε αυτές είναι από τον mail server. Τα σημερινά βιογραφικά τα έστειλα όλα εγώ από το internet. Βλέπετε, ήθελα να βεβαιωθώ πως κλέβετε χωρίς να το μάθουν άλλοι. Για να ζητήσω εκτυπώσεις από τον mail server θα χρειαζόταν αίτηση προς την μηχανογράφηση υπογεγραμμένη από τον Τμηματάρχη μας, κάτι που προτίμησα να αποφύγω. Ο μόνος τρόπος ήταν να βάλω κάποιον να αιτηθεί εργασία και να στείλω και μερικά ηλεκτρονικά».
«Δεν καταλαβαίνω...»
«Όπως σας είπα, θέλω να σας βοηθήσω. Δεν σκοπεύω να σας αναφέρω. Αλλά ούτε μπορώ και να γίνω συνεργάτης σας. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας αφήσω να συνεχίσετε την εργασία σας, προσποιούμενη πως δεν έχω καταλάβει τίποτα. Αλλά έπρεπε να μάθω την αλήθεια χωρίς να καταλάβουν οι άλλοι τι κάνετε».
Ο υπάλληλος την άκουγε βυθισμένος στην άβολη καρέκλα του.
«Η χτεσινή εκτύπωση βέβαια θα μπορούσε να ήταν αρκετή αλλά αποφάσισα τελικά πως έπρεπε να μάθω όλες τις λεπτομέρειες του ρήγματος στην διαδικασία. Κάτι που ίσως δεν θα το μάθαινα αν δεν παραδεχόσασταν τις πράξεις σας. Τώρα όμως ξέρω πώς το κάνατε, έχω όλη την εικόνα. Ξέρω επακριβώς πως ξεγελάσατε την διαδικασία. Αλλά και για οποιαδήποτε λεπτομέρεια δεν μπορώ να σκεφτώ, πιστεύω πως θα μου την περιγράψετε με σαφήνεια. Κάνω λάθος;»
Όχι.
«Τώρα μπορούν να διορθωθούν οι ατέλειες. Όχι αμέσως φυσικά γιατί έτσι ίσως κινηθούν υποψίες».
Ναι.
«Και βεβαιώθηκα για εσάς χωρίς να το μάθουν άλλοι».
Ναι.
«Και μου έλειπε και ο λόγος» είπε η προϊσταμένη, «γιατί κάνατε όσα κάνατε. Αλλά νομίζω πως σήμερα το ξέρω και αυτό. Είσαστε γνωστός με την κοπέλα;» τον ρώτησε.
Όχι.
«Όλα αυτά για κάποια που δεν γνωρίζετε;»
Ναι.
Η προϊσταμένη κούνησε το κεφάλι. Με κατανόηση ίσως.
Έκανε μια παύση και μετά είπε:
«Πρέπει να ξέρετε όμως πως τίποτα δεν έχει τελειώσει. Ο Τμηματάρχης μπορεί πάντα να ανακαλύψει την απάτη σας».
Ναι.
«Ίσως έχει υποψιαστεί και αυτός, εξαιτίας των τόσο λίγων καλών υποψηφίων».
Ναι.
«Να σταματήσετε λοιπόν αμέσως να παραποιείτε άλλα βιογραφικά».
Ναι.
«Ευτυχώς, έχετε αφήσει λίγους καλούς υποψήφιους. Ο Τμηματάρχης ίσως αρκεστεί σε αυτούς».
Ναι.
«Σε αντίθετη περίπτωση εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Καταλαβαίνετε; Θα πρέπει να αρνηθώ ότι το γνώριζα. Θα είσαστε μόνος σας. Και θα πρέπει να αρνηθείτε την δική μου συμμετοχή σε περίπτωση που αποκαλυφθείτε, αυτό είναι κάτι που πρέπει να συμφωνήσετε από τώρα».
Συμφωνώ.
«Τα σημερινά βιογραφικά που έστειλα εγώ, στην σπάνια περίπτωση να τους καλέσουμε έτσι που τα έχετε αλλοιώσει, θα πω ότι δεν τους βρίσκω στο τηλέφωνο».
Ναι.
«Κάτι που είναι αλήθεια φυσικά. Το τηλέφωνο τους είναι ανύπαρκτο».
Φυσικά.
«Έστειλα και κάποια άλλα κλάσης Α, για τις άλλες θέσεις εργασίας, για να δω αν παραποιείτε και εκείνα. Έχουν κι εκείνα ανύπαρκτα τηλέφωνα».
Ναι.
Η προϊσταμένη έκανε μια παύση. Τον κοίταξε επίμονα και στο τέλος είπε:
«Μπορείτε επίσης να καταστρέψετε και κάποιες αποδείξεις από τις πράξεις σας. Τίποτα σπουδαίο, φυσικά, αλλά τουλάχιστον είναι στα πλαίσια των κανονισμών. Καμία παρατυπία».
«Τι εννοείτε;»
Η προϊσταμένη έκανε άλλη μια παύση.
«Νομίζω πως είναι καιρός να καθαρίσετε το ντουλάπι με τα βιογραφικά που έχουν αποτύχει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου