Κεφάλαιο 20


«Ναι, κάποιον κρατούσε στο χέρι» είπε ο κ. Βασιλείου.
«Τώρα έγινε και αναποφάσιστος;» είπε ειρωνικά ο κ. Διαμαντόπουλος,.
Ο κ. Βασιλείου κούνησε το βλέμμα, ανήμπορος να καταλάβει.
«Μήπως κρατούσε την πρώτη εκτύπωση του καινούργιου;» ρώτησε ο κ. Διαμαντόπουλος.
«Δεν ξέρω...»
«Μπα, μάλλον όχι...» κατέληξε ο κ. Διαμαντόπουλος, «αυτός που κρατούσε δεν μιλούσε και πολύ... Πρόσεξες τίποτα άλλο;»
«Όχι, όχι πολλά...»
Ο κ. Βασιλείου στην πραγματικότητα είχε κοιτάξει μόνο το πρόσωπο του υπαλλήλου. Ήταν χλωμό, κομμένο. Αλλά δεν συγκινήθηκε καθόλου. Ήταν υπεύθυνος για την μοίρα πολλών εδώ μέσα, ίσως και την δική του.
«Νομίζω πως τώρα ξέρω πως αισθάνεστε» είπε ο κ. Βασιλείου.
«Για ποιο πράγμα;»
«Καταλαβαίνω την αντιπάθεια για τον εκπρόσωπο σας...»
«Τι εννοείς;»
«Θα πρέπει να μοιάζει με την αντιπάθεια μου για τον υπάλληλο...»
Ο κ. Διαμαντόπουλος τον παρατήρησε.
«Γιατί;»
«Για την αναξιοκρατία που έχει δημιουργήσει... Εσείς θεωρείτε τον εκπρόσωπο σας υπεύθυνο που είσαστε εδώ. Αλλά ο υπάλληλος είναι χειρότερος. Ακόμα κι αν δεν έχει κλέψει κι εμένα, καταλαβαίνω πως είναι να είναι κάποιος άλλος υπεύθυνος για την μοίρα σου και να αποφασίζει για σένα».
Ο κ. Διαμαντόπουλος έμεινε για λίγο σιωπηλός. Συμφωνούσε κι αυτός πως αν υπάρχει κάτι χειρότερο από έναν ανεπρόκοπο που δεν φροντίζει το βιογραφικό του, αυτό ήταν να το γεμίζει προσόντα και κάποιος άλλος να του τα αφαιρεί.
«Τότε, έχουμε κάτι κοινό» είπε.
«Ναι...»
«Αλλά αντιπάθεια;»
«Μίσος, καλύτερα».
Ο κ. Διαμαντόπουλος χαμογέλασε.
«Τουλάχιστον» συμπλήρωσε.
Ο κ. Βασιλείου κούνησε το βλέμμα. Μετά από λίγο είπε:
«Αλλά αυτός δεν ξέρει τι περιμένει εμάς τους αποτυχόντες... Δεν ξέρει πως είναι...»
Ο κ. Διαμαντόπουλος δεν είπε τίποτα.
«Θα μπορούσε τουλάχιστον να έβαζε μια τάξη εδώ μέσα, να ήμασταν πιο φροντισμένοι...» συνέχισε ο κ. Βασιλείου. «Αλλά ούτε αυτό δεν κάνει...»
«Δεν δίνει δεκάρα, αυτό είναι αλήθεια».
Ο κ. Βασιλείου συμφώνησε και έμειναν για λίγο αμίλητοι.
Η σιωπή που ακολούθησε μεταξύ τους δεν τους έκανε να αισθανθούν αμηχανία. Αντίθετα, υπήρχε πλέον μια οικειότητα.
Πρώτος μίλησε ο κ. Βασιλείου.
«Σκέφτεστε ποτέ το άλλο ντουλάπι;» είπε.
«Μερικές φορές...» έκανε ο κ. Διαμαντόπουλος.
«Έχετε φανταστεί πώς να είναι;»
Ο κ. Διαμαντόπουλος ξεφύσηξε.
«Η ανάγκη μου να πάω εκεί το κάνει ένα υπέροχο ντουλάπι».
Ο κ. Βασιλείου συγκατάνευσε. «Η ανάγκη... ναι... Δεν ξέρω τελικά αν είναι οι συνθήκες εδώ ή αυτή ακριβώς η ανάγκη για το άλλο ντουλάπι που με κάνουν να θέλω να πάω εκεί...»
«Βιογραφικά είμαστε. Αν δεν αισθανόσουν αυτήν την ανάγκη, δεν ξέρω, θα ήσουν κάτι άλλο».
«Όπως;»
«Ανώμαλο βιογραφικό, ίσως;»
Ο κ. Βασιλείου χαμογέλασε.
«Αλλά και το ότι αυτό το μέρος που βρισκόμαστε είναι έτσι που είναι» πρόσθεσε ο κ. Διαμαντόπουλος, «παίζει σίγουρα τον ρόλο του».
«Ναι…»
Ο κ. Βασιλείου δεν είπε πολλά ακόμα.
Ο κ. Διαμαντόπουλος, όπως κάθε φορά που άραζε, κοίταξε το ταβάνι. Σκέφτηκε πως οι τελευταίες ώρες είχαν προσφέρει μεγάλες αλλαγές στην μονότονη ζωή του ντουλαπιού και αναρωτήθηκε πόσο χρόνο θα χρειαζόταν η προϊσταμένη για να παγιδέψει τον υπάλληλο. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου