Κεφάλαιο 18


Είχε δει την κοπέλα λίγο πριν φτάσει στην πόρτα του γραφείου Προσωπικού. Από το σημείο που βρισκόταν μπορούσε να δει μόνο την άκρη του ενός καναπέ στο σαλονάκι, αυτού που ήταν στραμμένος προς τον διάδρομο. Ακριβώς εκεί καθόταν κι αυτή, κρατώντας την τσάντα της πάνω στα γόνατα. Μόλις τον είχε δει, είχε χαμογελάσει αυθόρμητα.
Ο υπάλληλος κοντοστάθηκε αλλά δεν σταμάτησε τελείως το περπάτημα του. Την είχαν καλέσει τελικά.
Προχώρησε στον διάδρομο και θα ήθελε να μην αισθανόταν τόσο μουδιασμένος, να μην ήταν σε τόσο κακή κατάσταση.
Μόλις την πλησίασε, η κοπέλα σηκώθηκε όρθια. Χαιρετήθηκαν με χειραψία.
«Καλημέρα» της είπε.
«Καλημέρα».
«Η Αγγελική, αν θυμάμαι καλά;»
«Ναι».
«Να υποθέσω πως σας κάλεσαν για συνέντευξη;»
«Ναι».
«Χαίρομαι».
Η κοπέλα ανασήκωσε τους ώμους χαμογελώντας.
«Κι εγώ...» είπε χαριτολογώντας.
Ο υπάλληλος χαμογέλασε με τη σειρά του.
«Πετύχατε και δύσκολη ημέρα...» της είπε. «Δυσκολευτήκατε με τον καιρό και τις απεργίες;»
«Αρκετά, ναι. Αλλά είχα ξεκινήσει από τα χαράματα».
«Ελπίζω να μην μας κατηγορήσετε που σας βάλαμε σε ταλαιπωρία τέτοιο πρωινό».
«Όχι, καθόλου» απάντησε αυτή.
«Υπήρχαν πολλά προβλήματα σήμερα. Κι εγώ άργησα πολλές ώρες μέχρι να καταφέρω να έρθω. Τα πάντα ήταν μπλοκαρισμένα».
«Αλλά τα καταφέρατε τελικά».
«Χρειάστηκαν δυόμιση ώρες με το ταξί και κανά εικοσάλεπτο κολύμπι, αλλά τελικά ναι, τα κατάφερα».
Η κοπέλα συνέχισε να χαμογελά.
«Για αυτό φαίνεστε κουρασμένος;»
«Ήταν σκληρή προσπάθεια».
«Στεγνώσατε γρήγορα πάντως...» χαριτολόγησε.
«Μόλις βγήκα από τον στεγνωτήρα της τουαλέτας. Είναι ολόσωμος. Από εκεί ερχόμουν τώρα που σας είδα».
Η κοπέλα δεν συγκράτησε ένα μικρό γέλιο. Όταν το περιόρισε σε ένα απλό χαμόγελο, είπε:
«Νόμιζα πως ερχόσασταν για να με οδηγήσετε στην συνέντευξη».
«Όχι, αυτό είναι στις ευθύνες της προϊσταμένης. Τι ώρα έχετε ραντεβού με τον Τμηματάρχη;»
«Σε δέκα λεπτά».
«Άρα είστε πολύ συνεπής, παρά τις αντιξοότητες».
«Αν χρειαζόταν θα ξεκινούσα από χτες το βράδυ».
«Δεν θα θέλαμε να σας βρούμε τουρτουρίζοντας στην πόρτα».
«Το καλύτερο για την υγεία μου θα ήταν να με προσλάβετε».
Ο υπάλληλος την παρότρυνε να καθίσει. Η κοπέλα υπάκουσε κι έκατσε στην θέση της, βάζοντας ξανά την τσάντα της στα γόνατα.
Ο υπάλληλος πήγε να κοιτάξει προς την μεριά του γραφείου προσωπικού αλλά κρατήθηκε. Ήταν μια κίνηση ενστικτώδης γιατί από εκεί που βρισκόταν δεν μπορούσε να δει τίποτα, μόνο τον τοίχο.
Προσπαθώντας να μην δείξει ότι ήταν ανήσυχος που έλειπε από το γραφείο του χωρίς δικαιολογία, έκατσε στον απέναντι καναπέ. Μπροστά μπροστά, και σκυμμένος ελαφρά προς το μέρος της, σαν να ήταν σε εγρήγορση.
Στο βάθος, ο φύλακας της εισόδου τον είχε κοιτάξει και τώρα είχε στραφεί προς στον υπολογιστή του.
«Πως πάει ο χορός;» τη ρώτησε.
«Το θυμάστε βλέπω...»
«Πρέπει να θυμάμαι τι μου λένε οι υποψήφιοι».
«Πολύ ωραία» απάντησε αυτή, «συνεχίζω ακάθεκτη. Είναι η πιο ευχάριστη ώρα της εβδομάδας. Εσείς; Πως πάνε οι σπουδές σας;»
«Μέτρια. Δυστυχώς, λίγος χρόνος για διάβασμα και πλησιάζει εξεταστική περίοδος».
«Ξενυχτάτε πάνω από ένα βιβλίο δηλαδή;»
«Συνήθως κοιμάμαι πάνω στο βιβλίο».
Η κοπέλα χαμογέλασε.
«Θέλετε καιρό ακόμα για να τελειώσετε;» τον ρώτησε.
«Δύο χρόνια. Αν δεν χάσω κάποιες εξετάσεις ενδιάμεσα».
«Τότε, θα πρέπει να το πάρετε απόφαση και να μην κοιμάστε πάνω στο βιβλίο».
«Μου είχαν πει πως έτσι ήταν η υπνοπαιδεία, και το είχα πιστέψει».
«Σας βόλευε, για αυτό».
«Δεν χρειάζεται να λέτε πάντα την αλήθεια».
«Εντάξει...»  
Του άρεσε πολύ το γέλιο της. Ήταν δροσιστικό, του έδιωξε αρκετά από το προηγούμενο στρες του.
«Έχετε προετοιμαστεί για την συνέντευξη;» την ρώτησε.
«Ναι, αν και όχι κάτι ιδιαίτερο. Έχω δώσει τόσες συνεντεύξεις αυτή την περίοδο που... θεωρείται καλή προπόνηση».
«Υπάρχουν κάποιοι άτυποι κανόνες, ελπίζω να τους γνωρίζετε».
«Ότι διαβάζω σε οδηγούς για αναζήτηση εργασίας, για τα προσόντα των στελεχών». Η κοπέλα έκανε μια αόριστη κίνηση στον αέρα με το χέρι της: «Επιχειρηματική σκέψη, επικοινωνιακή ικανότητα, ευελιξία, θετική σκέψη, δυναμισμό, εργατικότητα, αυτοπεποίθηση, πρωτοβουλία, εντιμότητα, φιλοδοξία, κλπ, κλπ...»
Ο υπάλληλος χαμογέλασε.
«Σας βρίσκω διαβασμένη».
«Αφού πέρασε το βιογραφικό μου, σειρά έχει η προσωπικότητα».
«Ναι» είπε αυτός. «Έτσι είναι και η δική σας;»
Η κοπέλα δίστασε και ο υπάλληλος χαμογέλασε περισσότερο.
«Μην ανησυχείτε» την καθησύχασε, «δεν θα δώσετε σε εμένα συνέντευξη...»
«Έχω πολλά από αυτά τα χαρακτηριστικά, αν και είναι δύσκολο να τα έχει κάποιος όλα».
«Το ξέρω. Στην προκειμένη περίπτωση, αρκεί να δείξετε πως τα έχετε».
«Ναι».
«Χωρίς όμως υπερβολές».
«Ναι».
«Αν και θα δείξουν τα ίδια και όλοι οι άλλοι».
«Ναι» έκανε η κοπέλα. «Ωραία που θα ξεχωρίσω σαν προσωπικότητα...»
Ο υπάλληλος κοίταξε τριγύρω. Δεν υπήρχε ρολόι στο σαλονάκι και δεν ήξερε πόσος χρόνος είχε περάσει από την ώρα που την είδε. Ίσως κανά λεπτό. Σε λίγο θα ερχόταν η προϊσταμένη να την συνοδεύσει στο δεύτερο πάτωμα.
«Μπορώ να σας δώσω ένα δυο συμβουλές, αν θέλετε» της είπε.
«Αλήθεια;»
«Κοιτάξτε, ο Τμηματάρχης μας...» είπε ο υπάλληλος και κοίταξε σκεπτικός προς τα κάτω, προσπαθώντας να διαλέξει τις κατάλληλες λέξεις. Ξανασήκωσε το κεφάλι και είπε: «...Είναι κάπως ομιλητικός. Ξέρετε, υπέρ του δέοντος. Καλό θα είναι όμως να προσέξετε όλα όσα λέει. Κάποια στιγμή θα σας ρωτήσει για κάτι από αυτά που σας είπε προηγουμένως...»
«Θα με εξετάσει δηλαδή;»
«Λίγο, για να δει αν τον παρακολουθούσατε...»
«Εντάξει».
«Και οπωσδήποτε μην του το παίξετε έξυπνη».
«Αυτό αποκλείεται».
«Αυτός είναι ο δάσκαλος. Εσείς η μαθήτρια».
«Εντάξει...»
«Καλό θα είναι να του κάνετε και ερωτήσεις για την Εταιρία. Μην αρκεστείτε στις δικές του. Ρωτήστε τον για την θέση εργασία σας. Ρωτήστε τον διάφορα για το τμήμα του. Τι εξέλιξη είχε τα τελευταία χρόνια. Θα χαρεί πολύ να καμαρώσει για αυτά που έχει καταφέρει».
Η κοπέλα κούνησε το κεφάλι της. Δεχόταν αυτά που της έλεγε.
«Και μετά είναι το οικονομικό...» είπε ο υπάλληλος.
«Το μισθό που θα ζητήσω;»
«Ναι» απάντησε αυτός. Της πρότεινε ένα μισθό. Ήταν χαμηλός φυσικά. «Τουλάχιστον για αρχή...» συμπλήρωσε.
«Εντάξει. Αν και θα μπορούσα να ζητήσω και λιγότερα».
«Αν θέλετε να δουλέψετε χωρίς καθόλου μισθό, η θέση είναι δική σας, σας το εγγυώμαι».
Η κοπέλα χαμογέλασε.
«Και θα μπορείτε κάλλιστα να ζητήσετε οποιαδήποτε αύξηση σε ποσοστό επί του μηδενικού σας μισθού. Θα σας λατρέψουν» της είπε.
«Μπόνους;»
«Σε ποσοστό; Αναμφίβολα».
Γέλασε αυτή τη φορά. Μετά είπε:
«Να σας ρωτήσω κάτι;»
«Φυσικά».
«Κάτι για την ομιλία σας…»
«Τι;»
«Το είχα περιέργεια και από την προηγούμενη φορά...»
Ο υπάλληλος την κοιτούσε περιμένοντας να ακούσει.
«Πάντα έτσι μιλάτε;» τον ρώτησε.
«Πως μιλάω;»
«Κανονικά αλλά... κάπως επίσημα».
«Δεν έχω προσέξει».
«Ναι, έτσι μιλάτε».
«Εντάξει, έτσι μιλάω».
«Και οι υπόλοιποι έτσι μιλούν;»
«Φοβάμαι πως ναι».
«Για κάποιον συγκεκριμένο λόγο;»
«Είναι μέρος της εταιρικής γλώσσας».
«Θα πρέπει να μιλήσω κι εγώ έτσι στην συνέντευξη;»
«Δεν θα ήταν άσχημα. Αλλά δεν προλαβαίνετε να εξασκηθείτε τώρα. Καλύτερα να μιλήσετε φυσικά».
«Κι αν με το καλό προσληφθώ;»
«Δεν υπάρχει κάποιος κανονισμός στην Εταιρία. Αλλά αν προσληφθείτε, μάλλον θα συνηθίσετε να μιλάτε κι εσείς έτσι».
«Θα δυσκολευτώ…»
«Δεν είναι τόσο δύσκολο. Φανταστείτε απλά πως μόλις αποφοιτήσατε από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης».
Η κοπέλα γέλασε ξανά, τόσο αυθόρμητα που το κεφάλι της στράφηκε προς τα κάτω. Προσπάθησε να συγκρατήσει το γέλιο της.
Ο φύλακας τους κοίταξε και στράφηκε ξανά στον υπολογιστή του.
«Να υποθέσω πως δεν πρέπει να πω και τίποτα για το συλλαλητήριο...» του είπε χαμογελαστή.
«Ήσασταν στο χτεσινό συλλαλητήριο;»
«Ναι».
«Όχι, δεν ήσασταν».
«Εντάξει».
«Αν θέλετε οπωσδήποτε να μιλήσετε για τα ελαττώματα σας, προτιμήστε τα φυσιολογικά. Ξέρετε, γυναικεία ματαιοδοξία, τάση για ψώνια, κλπ... κλπ...»
«Εντάξει, εντάξει».
«Έχετε κι άλλα ελαττώματα σαν το προηγούμενο;»
«Κρατούσα και πανό...»
«Είστε γεμάτη ελαττώματα».
«Το πέταξα όμως κάτω με απέχθεια».
«Το πατήσατε;»
«Πολλάκις».
«Καλά κάνατε. Και από το ύφος σας, βλέπω πως μαθαίνετε σιγά σιγά και την εταιρική γλώσσα».
«Μίλησα σαν κι εσάς;»
«Μιλήσατε όπως όλος ο φυσιολογικός υπαλληλικός κόσμος».
«Προοδεύω λοιπόν».
«Ναι. Είστε με το ένα πόδι στην Εταιρία».
Χαμόγελο.
«Το άλλο πόδι» είπε ο υπάλληλος, «καλό θα ήταν να το πάρετε από τους χώρους των διαδηλώσεων».
«Να μην αφήσω ούτε ένα δακτυλάκι; Έτσι, για να λέω πως ήμουν κι εγώ εκεί, για συμπαράσταση».
«Αφήστε το παπούτσι σας, αν θέλετε».
«Εντάξει».
«Η υπόλοιπη ελάτε στην Εταιρία».
«Είστε στα αλήθεια κατά των διαδηλώσεων;»
«Όχι. Στην πραγματικότητα, όχι».
«Δεν το πιστεύω».
«Πιστέψτε το».
«Τότε ελάτε στο συλλαλητήριο της Παρασκευής».
Παύση.
«Αύριο;» την ρώτησε.
«Ναι».
«Σήμερα δεν είχε;»
«Όχι, λόγω του καιρού».
«Και δεν μπορούσατε να κρατήσετε τα πανό;»
«Ναι».
«Μπορούσατε να γράψετε τα συνθήματα στις ομπρέλες».
Χαμόγελο.
«Αύριο όμως έχει...» του είπε.
«Δυστυχώς, δεν μπορώ να έρθω».
«Φοβάστε;»
«Ίσα ίσα που είμαι ατρόμητος».
Ούτε αυτή τη φορά κράτησε ένα αυθόρμητο γέλιο η κοπέλα.
«Δεν θα το πω σε κανέναν πως ήρθατε» του είπε μετά.
«Το καλό που σας θέλω».
«Γιατί όμως δεν έρχεστε;»
«Δυστυχώς, εργάζομαι αύριο».
«Να απουσιάσετε. Θα το κάνουν πολλοί».
«Να απουσιάσω, να χάσω την δουλειά μου, και να μείνω άνεργος ώστε να μπορώ να έρθω σε συλλαλητήριο κατά της ανεργίας. Δεν ακούγεται και τόσο συνετό εκ μέρους μου».
Χαμόγελο.
«Ειλικρινά, θα ήθελα να έρθω» της είπε. «Αλλά δεν μπορώ αύριο».
Η κοπέλα κούνησε το κεφάλι της με συγκατάβαση.
Ο υπάλληλος είπε:
«Την Κυριακή έχει συλλαλητήριο;»
«Όχι».
«Ούτε ένα;»
«Κανένα».
«Κάπου θα διαδηλώνει κάποιος, δεν μπορεί. Κάπου θα υπάρχει κάποια απεργία...»
«Από όσο ξέρω όχι».
«Τότε, μπορούμε να ξεκινήσουμε εμείς μία. Όλο και κάποιος θα μας ακολουθήσει».
«Θα είναι η πιο ολιγομελής διαδήλωση που έγινε ποτέ».
«Χαίρομαι τότε, δεν θα μας προσέξει κανείς έτσι».
«Φοβάστε λοιπόν!»
«Να μην βγάλω τα μάτια μου μόνος μου...»
Χαμόγελο.
«Αυτό το Σαββατοκύριακο θα είμαι στην συμπρωτεύουσα» του είπε τελικά. «Πάω στο πατρικό μου και θα επιστρέψω την Δευτέρα».
«Τότε, η επανάσταση χάνει ένα υποψήφιο μέλος...» της είπε εννοώντας αυτόν.
«Την άλλη Κυριακή όμως θα είμαι εδώ. Όλο και κάποιος θα διαδηλώνει».
«Ωραία» είπε ο υπάλληλος, αν και ήξερε καλά πως την άλλη Κυριακή θα είχε ώρες αφοσίωσης. Τις γλύτωσε αυτήν την Κυριακή άρα την άλλη θα εργαζόταν οπωσδήποτε. Δεν της το είπε όμως. «Θα χρησιμοποιήσω το τηλέφωνο που έχετε γράψει στην αίτηση εργασίας για να επικοινωνήσω μαζί σας».
«Εντάξει».
«Θα πρέπει να χρησιμοποιήσω κάποιο συνθηματικό;»
«Όχι».
«Αν και είναι πολύ πιθανόν να τα πούμε νωρίτερα. Αν τα πάτε καλά σήμερα, την άλλη εβδομάδα μάλλον θα σας ξανακαλέσουν».
«Το ελπίζω... Αλλιώς, πολύ σύντομα θα πρέπει να επιστρέψω μόνιμα στο πατρικό».
«Έχετε απογοητευτεί;»
«Κοντεύω τέσσερις μήνες εδώ και δεν έχω καταφέρει πολλά. Τα χρήματα μου τελειώνουν. Δεν θέλω να γίνομαι και βάρος στους συγγενείς που με φιλοξενούν».
«Πόσο καιρό υπολογίζετε να μείνετε ακόμα αν δεν βρείτε δουλειά;»
«Κανά μήνα ίσως».
Ο υπάλληλος κούνησε το κεφάλι του και προσπάθησε να κρύψει την ενόχληση του από αυτό που άκουσε.
«Ακολουθήστε τότε τις συμβουλές μου στην συνέντευξη, αποφύγετε τις κάμερες στις διαδηλώσεις, φορέστε κουκούλα στους βανδαλισμούς, κι έχετε αρκετές πιθανότητες να προσληφθείτε».
«Το πιστεύετε;»
«Ναι. Παραδόξως, δεν έχουν εμφανιστεί πολλοί κατάλληλοι υποψήφιοι για την θέση που ζητάτε. Έχετε σοβαρές πιθανότητες».
«Είναι τα καλύτερα νέα που έχω ακούσει».
«Η δεσποινίς Αγγελική;» ακούστηκε η προϊσταμένη.
Ο υπάλληλος σηκώθηκε όρθιος μόλις την είδε. Το ίδιο και η κοπέλα, ακολουθώντας την κίνηση του υπαλλήλου.
Η προϊσταμένη στεκόταν στο πλάι του τραπεζιού, κρατώντας ένα πακέτο φωτοτυπίες στο στήθος και με τα γυαλιά της να καθρεπτίζουν το σαλόνι.
Μια στιγμή αμηχανίας.
«Ναι» είπε η κοπέλα.
«Έρχεστε μαζί μου, παρακαλώ;»
«Ναι».
Η κοπέλα κρέμασε την τσάντα της στον ώμο. «Καλή σας μέρα» είπε στον υπάλληλο, «χάρηκα που τα είπαμε».
«Κι εγώ. Καλή επιτυχία» απάντησε αυτός και της έδωσε το χέρι του.
Ο υπάλληλος ανησύχησε μήπως η κοπέλα πει τίποτα στην προϊσταμένη για τις συμβουλές που τις είχε δώσει. Αλλά φαινόταν έξυπνη, δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Και η προϊσταμένη όμως δεν ήταν από τους ανθρώπους που σε εμπνέουν για συζήτηση.
«Από εδώ» είπε η προϊσταμένη κι έδειξε τις σκάλες.
Η κοπέλα βγήκε από τον χώρο μεταξύ καναπέ και τραπεζιού και έκανε δυο βήματα προς την κατεύθυνση που της έδειξε. Σταμάτησε εκεί αφήνοντας την προϊσταμένη να περάσει πρώτη και μετά την ακολούθησε. Μόλις ανέβηκαν μερικά σκαλιά, η κοπέλα έριξε μια φευγαλέα ματιά προς τον υπάλληλο, που είχε ήδη φύγει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου